Siekacze, nim zaczną siekać, pompy, nim zaczną pompować,  są eksponatami na wystawie – przedmiotami przeznaczonymi do oglądania, a nie do pracy. Relacja dla „Kroniki Rodzinnej” wyraźnie problematyzuje fakt, że sam akt wystawiania nadaje danej rzeczy aspekt estetyczny. Zastosowany sposób obrazowania nie opiera się jednak na skojarzeniu wystawy rolniczej z muzeum, a maszyn z dziełami sztuki. Wystawiane przedmioty są opisywane jako „błyszczące”, „wytworne”, „wystrojone”, „nęcące”, kiosk jest świadectwem najwyższego stopnia elegancji, żelazo lekkie jak koronka – oto znaleźliśmy się w sklepie z galanterią kobiecą czy na promenadzie, gdzie przechadza się „wielki świat”. Relacja z oglądania wialni, młynków i siewników stanowi zatem świadectwo spojrzenia zapośredniczonego przez doświadczenia i fantazje konsumenckie.

Dodać trzeba: kobiece fantazje konsumenckie. „Kronika Rodzinna” prowadzona przez Aleksandrę z Chomotąwskich Borkowską i adresowana do kobiet z kręgów inteligenckich i mieszczańskich, lansowała mieszczańskie wartości takie jak gust i elegancja oraz związany z nimi ideał kobiecości. Dla aspirujących do wytworności pań z miasta, szczegóły działania młockarni nie były ważne. Ich domeną miała wszak pozostać estetyka i napędzające rynek żądze konsumenckie.

Agata Sikora