Na tle ogólnego niepowodzenia różnorodnych uprawiaczy roli mile zarysowuje się wystawa koni włościańskich w Lublinie; świadczy ona, iż lud okoliczny posiada sporo ładnych, rosłych i silnych rumaków, których nie powstydziłyby się i „pańskie” powozy. W porównaniu z latami poprzednimi ta dostarczyła więcej okazów dzięki temu, iż corocznie w jednej porze do kilku stacyj nadsyłane są reproduktory ze stadniny rządowej w Janowie. Nadto właściciele ziemscy posiadający dobre okazy przyczyniają się do polepszenia rady koni włościańskich, jedni bezinteresownie, drudzy – za przystępną cenę i obróbek. Rzecz szczególna, iż o wystawie mało kto z lublinian wiedział. Organ miejscowy zapewnia, że przyczyną tego była oszczędność w ogłoszeniach. Dalsze wsie przyjęłyby też udział, ale tam nie doszły wieści o istnieniu wystawy. Z tego powodu „Gaz[eta] Lubelska” radzi nadać większy rozgłos i wynaleźć sposoby przynęty: urządzenie miejsc wygodnych dla publiczności, wyścigi, mierzenie siły koni, rozdawanie nagród w sposób uroczystszy niż dotąd, zapraszanie do komitetu sędziów obywateli, znawców itd. Lekceważenie i obojętność ogółu w tym razie zasługuje na wielką naganę. Śpieszymy tłumnie na Mokotów nawet z prowincji podziwiać drogocenne pańskie wyścigowce, dżokejów i masztalerzy cudzoziemców, o policzkach tak wydętych, jakby byli władcami całego świata. Przepych i głupstwo zawsze ma widzów z ustami szeroko rozwartymi. Gdzie nie pociągają te dwa czynniki, tam trzeba użyć kuglarstwa. Jeśliby to dało się zastosować do wystawy koni włościańskich, hodowla ich szersza, wypływająca z zachęty, mogłaby znacznie poprawić byt ludu, którego gospodarka potrzebuje wiele ulepszeń gwałtownych.