Drukowane w prasie obrazki z wystawy, tableaux: ani to montaż, ani kolaż. Sceny wyglądają na dobrane przypadkowo, można je dowolnie przetasować nie zmieniając przy tym nic znaczącego. Nie ma określonego kierunku zwiedzania; wzrok biegnie od rozległego placu, widzianego o poranku, w stronę stajen, zatrzymuje się przez chwilę na skwerku przed pawilonem, omiata jednakowe sylwetki i twarze oraz dorodnego barana, by natychmiast wrócić – gubiąc tym zupełnie porządek chronologiczny – do otwarcia wystawy, kiedy u jej wejścia zaczął zbierać się tłum. Zdjęcia nie przylegają do siebie, lecz dzielą je puste, ślepe przestrzenie; podpisy ratują wprawdzie przed dezorientacją, ale też nic się z nich nie układa, żadne kontinuum, żaden chronotop. To tylko migawki pozbawione sensu, jaki nadaje opis bądź narracja, także wizualna.

Czyżby to oznaczało, że forma tableaux, przypadkowa i chaotyczna, mówi o wystawie niewiele, jeżeli w ogóle cokolwiek? Wprost przeciwnie: mogłoby się wydawać, że próbuje ona powtórzyć wrażenie nieciągłości, fragmentaryczności, pewnego oszołomienia, w jakie wpędza nadmiar różnorodnych bodźców, nagromadzenie eksponatów żywych i nieożywionych, naprzemienne wytężanie i zanik uwagi. Może też jednak odsyłać do czegoś zgoła innego: uwagi błądzącej swobodnie wśród pawilonów, okazów, ludzi, orkiestr, posiłków i wyścigów konnych, które ogląda się, by tak rzec, pan-optycznie, co dla Waltera Benjamina oznacza „nie tylko «oglądanie wszystkiego», ale również «na wszystkie możliwe sposoby»” [Benja­min: 580].

Jakub Jakubaszek