Nie było łatwo znaleźć urzędników gotowych pracować przy organizacji PWK: „Nieomal żadna z poważniejszych sił nie chciała się początkowo angażować; raz dlatego, że odstraszał prowizoryczny, a tak krótki czas ewentualnego zatrudnienia, a następnie nie wiedziano, kto będzie płacił pracownikom i nie ufano, by znalazły się środki na regularne opłacanie personelu.” [ibidem, s. 144]. Zadanie było tym trudniejsze, że pracownikom stawiano wysokie wymagania: mieli być nie tylko pracowici i inteligentni, ale również samodzielni i gotowi do podejmowania własnych inicjatyw, a przy tym musieli dostosować się do surowej dyscypliny, która wedle samych organizatorów prześcignęła nawet „system pruski” (→ odnośnik). Ze względu na krótki okres zatrudnienia (dla większości personelu było to sześć miesięcy) i duże obciążenie płace urzędnicze były wyższe niż przeciętne: od 350 do 1200 zł za miesiąc (przeciętna stawka wynosiła od 450 do 500 złotych).

Braki kadrowe w dramatyczny sposób dały o sobie znać przed otwarciem wystawy, kiedy pracownicy zmuszeni byli zostawać do północy, a nawet dłużej. Na początku praca nadobowiązkowa była wynagradzana od godziny, ale potem wprowadzono system rozliczeń oparty na remuneracjach (czyli wypłatach wyrównawczych) przyznawanych na podstawie opinii naczelników wydziałów. Pracownicy dostawali wtedy na ogół mniej, niż było przewidziane ustawowo za pracę nadobowiązkową, mieli również podpisać oświadczenia, że zrzekają się wszelkich pretensji do PWK. Mimo to, na krótko przed zamknięciem wystawy, związki zawodowe wystąpiły z roszczeniami (w większości spraw problem został rozwiązany ugodowo, ale część spraw trafiła do sądu). Jak zauważył Leon Szczurkiewicz, dyrektor administracyjny PWK, „urzędnicy wyżsi i ci, którzy bardziej ideowo zapatrywali się na stosunek swój do P.W.K. (a takich był duży odsetek), z żądaniami temi nie wystąpili, zadawalając się owemi remuneracjami i płacą.” [Ibidem, s. 214].

Dyrekcja wystawy zatem, która twardo wymagała od pracowników podporządkowania się wymogom kapitalistycznej racjonalności, egzekwując punktualność, wydajność, pracowitość, jednocześnie zakładała, że zatrudnieni w imię ethosu poniosą konsekwencje sytuacji na rynku pracy i błędów organizacyjnych (zbyt mała liczba pracowników) i zostaną po godzinach, a co więcej zrezygnują z należnego im zgodnie z prawem wynagrodzenia. W ostateczności oczekiwano więc, że wśród zatrudnionych zwycięży racjonalność patriotyczna, czyli poświęcenie.