A oto wystawowe inferno: zwiedzający kuszeni odurzającym zapachem tracą samokontrolę i rzucają się, omamieni, do prawego skrzydła, gdzie duszą się w ścisku. Dyscyplina zwiedzenia zostaje złamana, miejsce racjonalności zajmują zmysły: szanujący się mieszczanie zmieniają się w szalony, irracjonalny tłum. Nas sceną tą unosi się niepokojąca woń egzotycznych roślin…

Choć wydawałoby się, że ścisk, tłum, nieprzewidywalność własnej trajektorii, percepcja wielozmysłowa definiuje nowoczesne doświadczenie wielkomiejskie, przytoczony cytat wskazuje, do jakiego stopnia budziły one niepokój. Podmiot dziewiętnastowieczny miał być wszak zdyscyplinowany, racjonalny, analityczny, odporny na pokusy smaku, zapachu i erotyczne żądze (chodzi oczywiście o mieszczański podmiot męski – podmiot kobiecy, dziecięcy czy obcy był definiowany jako gorszy właśnie ze względu na brak tych przedmiotów). Można więc interpretować wystawy jako próby konstruowania przedstawień świata, dzięki którym wielozmysłowe doświadczenie, nieprzewidywalność i czynne uczestnictwo mogą zostać zastąpione bierną obserwacją z analitycznego dystansu.  Celem sprawozdawcy „Kurjera…” nie było wszak wdychania zapachów, rozkoszowanie się piękną wrześniową pogodą, rozrywka towarzyska, lecz wolne od interakcji z innymi ludźmi przejście z góry wytyczoną trasą, na której w skupieniu będzie oglądał cudowne okazy, plany, rysunki i malowidła.