„Od kilkunastu lat niezmiernie się namnożyło wystaw w świecie. Powszechne i szczegółowe, jednorazowe i nieustające, nieruchome w szybach sklepowych i ruchome, chodzące po ulicy, słowem wystawa na każdym kroku. […] Mniejsza jeszcze, że małe i duże miasta urządzają wystawy; że są ludzie, którzy przejeżdżają się tylko z wystawy na wystawę, z kongresu na kongres, który jest także rodzajem wystawy uczonej lub politycznej; ważniejsze to, że i my sami przywykliśmupo trochu wystawę ze sobą wozić, łudzić się wzajemną wystawą. […] Wystawa jednorazowa to uroczystość, coś na kształt igrzyska starożytnych, zastosowanego do naszego obyczaju i sposobu życia; praca wyjęta ze zwykłych warunków, niby zakonserwowana; wystawa nieustająca jest pracą żywą, której pulsacyą każdy może oglądać i wtajemniczać się w jej organizacyą. Wystawa jednorazowa trąci mocno widowiskiem teatralnem, wszystkie przedmioty są w niej umyślnie przygotowane, tłumy pracowitych i ciekawych rzucają zwykłe swe zajęcia, by nacieszyć oczy, by widzieć i pokazać się – w sztucznem świetle. Wszystkie te złe strony daleko mniej mają sposobność rozwinięcia się w wystawie nieustającej. Codzienność odbiera jej charakter reprezentacji, bawienia się w formę zamiast w rzecz samą; ciągły przypływ i odpływ przedmiotów łatwiej daje rozeznać co się umyślnie na wystawę robi, a co stale bywa w kraju czy w mieście produkowanem: udział chwilowy jest nie tak wielki, a ciągłe zwiedzanie wystawy od czasu do czasu kształci znakomicie, jest szkołą”