Dowcipny wiersz ilustruje praktyki zwiedzania wystawy rybackiej, a więc poświęconej tematyce raczej obcej warszawskim mieszczanom. Oglądając eksponaty, ryby w akwariach i sprzęt służący do połowu i wędkarstwa, publiczność bardziej zainteresowana jest konsumpcją: samych ryb, ale też związków damsko-męskich, łączących zwiedzających.